Το να νιώθει κάποιος ότι μεγαλώνει, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο. Ίσως κάποιες “απαιτήσεις” που έχουν τα κοινωνικά πρότυπα για να θεωρείσαι πετυχημένος στην δουλειά και την προσωπική σου ζωή, σε βαραίνουν όταν δεν βαδίζεις σύμφωνα με αυτά.
Μέχρι ποιά ηλικία θα πρέπει να έχεις τελειώσει τις σπουδές σου, να έχεις βρει την ιδανική δουλειά, να έχεις παντρευτεί, να κάνεις παιδιά, να αγοράσεις σπίτι κι άλλα πόσα ακόμη “πρέπει”. Τέτοιου είδους πεποιθήσεις-πρότυπα, αν κάτσουμε να το σκεφτούμε, το πιο πιθανό είναι να μην είναι δικά μας και να μην μας αντιπροσωπεύουν, απλώς έτσι μας περάστηκαν, έτσι τα μάθαμε κι έτσι τα κάνουμε.
Αναρωτήσου, τι θα γίνει αν τελικά ξεκινήσεις να σπουδάζεις στα 30, 40, 50 ή αντί να αγοράσεις σπίτι, αποφασίζεις να κάνεις όσα περισσότερα ταξίδια μπορείς; Τι θα γίνει αν τελικά δεν παντρευτείς ή/και δεν κάνεις παιδιά; Πόσο τρομακτικό σου φαίνεται το να αναλάβεις την ευθύνη και να κάνεις πράγματα που ΕΣΥ επιλέγεις κι όχι όσα σου υπαγορεύει η κοινωνία ή/και το περιβάλλον σου;
Χρειάζεται αρκετή εσωτερική δουλειά και κυρίως γενναιότητα για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε στην ζωή μας και όντως να το κάνουμε. Αν και ποτέ δεν είναι αργά, ίσως τελικά να μην καταφέρουμε να αλλάξουμε τα πάντα, όμως σίγουρα μπορούμε να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας και να αυξήσουμε την ευημερία μας. Τι γίνεται όμως όταν δεν έχουμε μόνο την αίσθηση ότι μεγαλώνουμε, αλλά πραγματικά μεγαλώνουμε βιολογικά;
Το να μεγαλώνουμε βιολογικά, δεν είναι καθόλου εύκολο. Η μνήμη μας ξεκινά να ξεθωριάζει, το σώμα μας επιβραδύνει και ο κόσμος γύρω μας ανταποκρίνεται διαφορετικά. Δεν γίνεται να μην δώσουμε σημασία σε τέτοιες προκλήσεις, είναι αληθινές και μπορεί να είναι και τρομακτικές. Αν θελήσουμε όμως να αντισταθούμε σε αυτές τις αληθινές προκλήσεις, τότε σίγουρα θα υποφέρουμε.
Όπως έχουμε ξαναπεί, η παροδικότητα είναι αναπόφευκτος νόμος της φύσης. Αυτό μπορούμε να το δούμε εμπειρικά παρακολουθώντας την αναπνοή μας, κάθε εισπνοή μετατρέπεται πάντα σε εκπνοή. Όπως κάθε ανάσα, κάθε σκέψη και συναίσθημα έρχεται και φεύγει. Μέσα από αυτή την παρατήρηση, καταλαβαίνουμε ότι όλα είναι παροδικά, είτε μέσα μας είτε γύρω μας.
Έτσι, αφού δεν μπορούμε να σταματήσουμε την αλλαγή, μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που σχετιζόμαστε με αυτήν. Μπορούμε να επιτρέψουμε στην παροδικότητα να μας διδάξει ότι αντί να αντιστεκόμαστε στην φυσική διαδικασία της γήρανσης, έχουμε την επιλογή να είμαστε πιο ανοικτοί σε αυτήν και να πλεύσουμε ομαλά από τον ένα χρόνο στον επόμενο, από ένα στάδιο της ζωής στο άλλο.
Αγκαλιάζοντας κάθε νέα φάση στην ζωή μας, αρχίζουμε να προσέχουμε τα υπέροχα πράγματα που έρχονται καθώς μεγαλώνουμε. Η σοφία από μια ζωή που ζήσαμε, η υπομονή και διαφορετική οπτική που κερδήθηκαν μέσα από εμπειρίες και η ευχαρίστηση του να μην νοιαζόμαστε για το τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς, είναι μερικές από αυτές τις ευλογίες του μεγαλώματός μας.
Το μεγάλωμά μας μπορεί να είναι ένα μονοπάτι που μας οδηγεί στο να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας. Η ποιήτρια Nayyirah Waheed το έγραψε υπέροχα: “Και είπα στο σώμα μου απαλά ‘θέλω να γίνω φίλη σου’. Πήρε μια βαθιά ανάσα κι απάντησε ‘περίμενα όλη μου την ζωή γι’αυτό’”.
Το να αποδεχόμαστε ότι μεγαλώνουμε είναι μια βαθύτερη σύσταση ευγνωμοσύνης για το δώρο που υπήρξε και συνεχίζει να είναι αυτή η ζωή.
Comments