Από νωρίς στην ζωή εξαρτόμαστε από τους άλλους να μας φροντίσουν. Όταν ήμασταν εύθραυστα μωράκια, οι μεγάλοι έρχονταν και μας έπαιρναν αγκαλιά, μας νανούριζαν, μας διασκέδαζαν και μας τάιζαν κουταλίτσα κουταλίτσα, με περίσσια υπομονή. Ως νήπια, σε κάθε μας νέο βήμα ή συλλαβή ήταν εκεί να μας επευφημούν και να ζητωκραυγάζουν.
Μεγαλώνοντας όμως, συχνά δεν μπορούμε να βασιστούμε σε άλλους να μας φροντίσουν, γι’αυτό κι είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να φροντίζουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας.
Κάτω από τα πολλά στρώματα της ενήλικης ζωής μας, της εκπαίδευσης, των κατορθωμάτων και των ευθυνών, βρίσκεται ένα εύθραυστο πλάσμα που χρειάζεται φροντίδα. Το εσωτερικό μας παιδί μπορεί να μην λαμβάνει την τρυφερότητα που του αξίζει και που ακόμα επιθυμεί.
Δυστυχώς, στα σχολεία η αυτοφροντίδα δεν διδάσκεται ως μάθημα κι έτσι όπως εξελισσόμαστε προς την ενηλικίωση, δεν έχουμε πάντα τα κατάλληλα εργαλεία για να μας φροντίσουμε. Επίσης, ανάλογα με το πολιτισμικό μας υπόβαθρο που μπορεί να αντιτίθεται με την αυτοφροντίδα, μαθαίνουμε να φερόμαστε στους εαυτούς μας με ¨σκληρή αγάπη¨. Ευτυχώς, ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσουμε να μας αγαπάμε τρυφερά.
Κάθε φορά που στρεφόμαστε προς τα μέσα μας, προσφέροντας την καλοσύνη και συμπόνια που δεν λαμβάνουμε από τον κόσμο γύρω μας, είναι μια πράξη αυτοφροντίδας. Αυτή η πράξη μπορεί να γίνει υπενθύμιση στο να μας αγαπάμε και να μας φροντίζουμε, λέγοντας στους εαυτούς μας να είμαστε ευγενικοί, υπομονετικοί και να μας συγχωρούμε.
Όπως λέει η ποιήτρια Nayyirah Waheed: "Να είσαι πιο μαλθακή/ός με τον εαυτό σου. Είσαι κάτι που αναπνέει, η ανάμνηση κάποιου, το σπίτι μιας ζωής".
Την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις στον καθρέφτη και δεις ένα υπέροχο πλάσμα να σου κλείνει το μάτι, επέτρεψε να νιώσεις αγάπη κι αποδοχή όπως ένας γονιός νιώθει για το μικρό παιδί του, για την φακίδα, την μελανιά και κάθε του χαρακτηριστικό.
Choose to Shine.